Najcudowniejsza istota

Czekam na nią.

Wypełnia każdą moją przestrzeń, każdy zakamarek domu, każdy kawałek trawnika, każdą ścieżkę w lesie. Wypełnia każdą moją myśl, każde wspomnienie, każde pragnienie, każdą tęsknotę.
Była tu ze mną od początku, zanim ściany przykrył tynk. Na szczenięcych łapach odkrywałyśmy zakamarki pobliskich łąk. Przeszłyśmy razem tysiące kilometrów.

Była tuż obok. Czujna. Niezmienna. Zawsze blisko. Zawsze ze mną.

Była.

Dziś, moje serce rozsypane na milion kawałków, już nigdy nie będzie pełne.
Tęsknota zabiera mi oddech.
Oczy bezwiednie szukają Jej nieustannie. Nasłuchuję. Czekam.

Nie chcę nauczyć się życia bez niej.

Uczucie, które pierwszy raz poczułam jesienią, gdy dowiedziałam się o istnieniu DM, dziś stało się moją rzeczywistością. I już nic nie mogę zrobić.

Taja odeszła.
Zabrał nam ją nowotwór. Wściekły i bezwzględny. Ukradł nam wspólny czas, nieczuły na statystyki i rokowania. DM okazało się mniej brutalne. Bardziej ludzkie, przewidywalne.

Wierząc, że mamy jeszcze czas, wyjechaliśmy na urlop.
Wszystko było tak jak trzeba. Została w swoim domu. Długie spacery, spanie z babcią w łóżku, rehabilitacja.
Późnym wieczorem wybiegła nam na przywitanie. Szczekała, skakała, była szczęśliwa. Wylizała mi całą twarz, nie pomijając, żadnego fragmentu. I nagle w ciągu jednej chwili poczuła się gorzej. Jakby ktoś nacisnął przycisk.
Poranna wizyta u lekarza. Lekko tląca się nadzieja. Zaplanowane konsultacje na cito. Leki. Dużo leków. Noc pełna nadziei. Łzy i strach.

05.07.2019 14:30

Odeszła sama. Wpatrzona w swój ogród. Wtulone w nią dzieci szeptały jej do ucha jak bardzo ją kochają. Byłyśmy z nią do ostatniego oddechu. Gdy jej serce się zatrzymało. Nasze serca pękły.