Las i jego okolice kryją w sobie niezliczoną ilość tajemnic, niezwykłych historii i opowieści o życiu i zwyczajach mieszkających tam stworzeń. Jednym z najbardziej oczywistych ptaków leśnych jest dzięcioł. Mniej już oczywiste jest to, że dzięcioł buduje kuźnię i w niej pracuje!
Dzięcioł zielony i dzięcioł duży
Większość osób zna i umie rozpoznać dzięcioła. W Polsce mamy aż dziewięć odmian tego niezwykłego ptaka, który potrafi bębnić w pień drzewa z prędkością 25 km/h, z częstotliwością 10-20 uderzeń na sekundę! Dzięcioł duży i średni to te dzięcioły, które widujemy najczęściej. Niemal zawsze to właśnie one zmuszają nas do zadarcia głowy w celu odnalezienia źródła charakterystycznego dźwięku. Bardzo podobne do nich są też dzięcioł białoszyi, białogrzbiety i dzięciołek. Niezwykle rzadkim i trudnym do obserwacji jest dzięcioł trójpalczasty, skromnie ubarwiony ptak jest naszym sprzymierzeńcem w walce z kornikiem drukarzem, który jest jego ulubionym przysmakiem. Największym dzięciołem w Europie jest dzięcioł czarny, 50 cm wzrostu i do 73 cm rozpiętości skrzydeł robi wrażenie. Nie szukajcie go w koronach drzew. Pożywienia szuka znacznie niżej niż jego krewniacy, często na wysokości naszych oczu. Moim ulubionym dzięciołem jest dzięcioł zielony, ze swoim przejmującym okrzykiem przypominającym upiorny chichot. Można go spotkać spacerującego po ziemi, jest bowiem naszym polskim skrzydlatym mrówkojadem. Jego lepki język wysuwa się nawet 10 cm poza koniec dzioba, jednak najbardziej niesamowite jest to, że gdy go chowa, owija język wokół czaszki! Jest to cecha wspólna dla wszystkich dzięciołów, ale to właśnie dzięcioł zielony posiada najdłuższy język ze wszystkich. Jest niewątpliwym rekordzistą. Dziewiąty dzięcioł, to dzięcioł zielonosiwy, w Polsce niestety żyje niewiele ponad 100 par, tego pięknego ptaka.
Gdy spacerując po lesie lub w jego sąsiedztwie zobaczymy pod drzewem liściastym składowisko szyszek, możemy być niemal pewni, że trafiliśmy na stołówkę dzięcioła dużego. Jednym z jego ulubionych przysmaków są nasiona znajdujące się w szyszkach. Aby je wydobyć w łatwy i komfortowy sposób, dzięcioł znajduje odpowiednie drzewo, gdzie mocuje szyszkę i w bezpieczny sposób zajada się darami lasu. Gdy już trafi na idealne miejsce, wraca do niego stale, nie marnując czasu i energii na poszukiwanie nowego. W taki właśnie sposób powstają dzięciołowe kuźnie. Oto jadalnia naszego sąsiada. Na topoli osice, tuż przy drodze, kilka metrów od naszego domu. Z fascynacją obserwujemy stale przybywające stosiki szyszek. To takie nasze lokalne National Geographic:) .
La La Las 